Welcome

Indien vanop elftown: Negeer onderstaand.
Indien niet:
Hebt u nu effectief moeite gedaan om deze link te copy/pasten?
Moedig - al zeg ik het zelf.
Je dacht toch niet echt dat hier iets interesants zou staan?

---

Maar voor wie het intereseert:

Hier zal ik werken aan mijn verhaal.
Voor wie het intereseert kan dit gerust in het oog houden.

*Terug naar [Pornography]* (Gewoon een naam mensen, insiders noemen ze dat.)

Woord wooraf

Disclaimer: Alle gebeurtennisen zijn niet puur verzonne, ik gebruik zoveel mogelijk overeenkomsten met mijn leven om het makkelijker en leuker om te schrijven te maken. Vergis u niet: ik schrijf wel degelijk een fictief verhaal.




Hoofdstuk 1: Inleiding

Op 11 november 1988, te Antwerpen, werd Ruben Verdook geboren. Zijn moeder, een geroutineerde verpleegster,met de naam Veerle Verdook, was dolgelukkig met de jongen. Alhoewel dat ze al 2 zonen had wou ze altijd een derde kind. (En na Ruben wou ze zeker nog een 4. Uiteindelijk zijn het er 6 geworden.) Veerle was een sterke vrouw die met haar 30 lentes er nog altijd vrij goed uit zag. Dat moest ook. Ze had nog een zwaar leven voor de boeg. Niet dat ze dat al wist, natuurlijk. Veerle had Ruben’s vader, Joris verackert, ontmoet in het huis naast haar. Het was haar buurman toen ze nog samen was met de vader van de broers van Ruben. Die man, Paul meersman, was een vrij succesvolle man, zoals dat in de volksmond heet. Hij is een (goedverdienende) notaris, heeft 2 wondermooie zonen (dat vind hijzelf toch) en een vrouw die hem steunt (of zo dacht hij). Ze waren getrouwd op hun 19de, Meneer Meersman was zelfs nog aan rechten aan het studeren. Meneer Meersman en Veerle hadden elkaar leren kennen op hun 16de en waren na een paar maand al samen. Geen van beide had toen ooit de nood en de zin om het uit te maken, dus zijn ze maar gewoon bij elkaar gebleven. Veerle uit onvoorwaardelijke liefde, Meneer Meersman uit eenvoud. Meneer Meersman ging elke dag braaf naar zijn werk, deelde wat testamenten uit, kwam rond een uur of 6 terug thuis, at zijn eten, vrijde op dinsdag en donderdag, als de kinderen naar voetbaltraining waren met zijn vrouw, en keek naar een film. Dag in, dag uit. Soms gebeurde er evenwel eens iets spannends. Meneer Meersman had dan het vrij impulsieve idee om eens iets te gaan eten. Uiteindelijk draaide dat steevast uit op een maaltijd in een naburig frituur. (Het moet wel gezegd worden: het was niet altijd dezelfde plek waar ze gingen gaan eten.) Meneer Meersman had natuurlijk ook hobby’s. Zijn grootste passie bestond erin om tijdens het weekend, liefst de zaterdag, maar een man moest flexibel zijn zei hij altijd dus soms ook op zondag, een avondje te gaan bowlen met zijn vrienden. Dat vond hij het zaligste en het hoogste genot in zijn leven. Nu was het wel het feit dat Meneer Meersman helemaal niet goed was in bowlen. Gedurende de 10-tal jaar van zijn huwelijk met Veerle, was hij zeker zo’n 50 keer per jaar een avondje gaan bowlen, en nooit was het hem niet gelukt om meer dan 277 punten te halen. Maar hij was een optimist. Hij had tijd. Hij zou ooit wel eens die onbereikbaar lijkende 278 (of misschien zelfs meer!) halen. Op een junidag, in het 7ste huwelijksjaar, was hij er zelfs enorm dichtbij. Hij moest alleen maar in de allerlaatste beurt 3 of meer kegels omver gooien en hij had 228 of meer. Hij stond daar gespannen. “Enkel 3 kegels van een volle 10, dat is niet moeilijk”, zei hij tegen zichzelf. Hij liep aan. Hij viel. Hij miste. Hij vloekte. Hij vloekte zo hard en zo veel dat hij daarna een volle maand niet meer is durven gaan bowlen. Voor iemand zoals Meneer Meersman was dat een enorme opoffering. Maar hij was te bang. Uiteindelijk heeft Veerle hem kunnen overtuigen dat het allemaal wel mee zou vallen, dat ze hem niet allemaal zullen aankijken en aanwijzen. Meneer Meersman was niet zeker maar waagde het er toch op. Heel voorzichtig keek hij om zich heen toen hij de bowlingzaal binnenstapte. Niemand keek. Uiteindelijk heeft hij die avond maar een miezerige 180 punten geworpen, maar hij was blij. Hij kon terug gaan bowlen. Niemand zou hem aankijken en uitlachen. Door dit avontuur, zoals hij het zelf beschouwde, zei Meneer Meersman altijd tegen zijn zonen:”Jongens, mensen vergeten dingen sneller dan je denkt. Ga dus altijd voor het avontuur, net zoals ik, en geniet van je leven, net zoals ik.” Hij was een goede man deze Meneer Meersman. Het zat in zijn genen, zijn moeder was een verpleegster en deed veel vrijwilligerswerk, zijn vader was een politieagent die na zijn uren vaak nog boodschappen deed voor de mensen in de buurt. Niemand die zoveel invloed op Meneer Meersman heeft gehad als zijn ouders, die hij tot ver na hun dood verafgoodde. Elke zondagochtend had hij de gewoonte om de naar het graf van zijn ouders te gaan, de planten daar een beetje te verzorgen, een kruisje te slaan (alhoewel hij niet gelovig was, maar hij wist dat zijn ouders dat graag zouden gehad hebben) en een gebedje op te zeggen. Dit zou hij zo’n 52 keer per jaar doen, als Veerle hem niet had gedwongen haar en de kinderen af en toe mee te nemen op een reis. Als hij op reis was, ging hij op voorhand een hele week elke dag een bezoekje brengen, en na de reis deed hij dit ook weer een hele week. Veerle (en later ook haar kinderen) snapte deze verafgoding niet maar zei(den) er maar niets van.
In hetzelfde jaar als het bowlingavontuur zou de eerste van de Meersman-zonen 3 jaar worden. Anthony Meersman, die een stevige baby was maar uit zou groeien tot een klein en mager mannetje. Anthony was als baby een levende hel. Wenen en schreeuwen, meer deed hij deze baby niet. De weinige keren dat hij dan ook een dag minder dan 16 van de 24 uren had geschreeuwd waren allemaal te bevinden in het dagboek van Veerle. Maar Anthony groeide snel op tot een gelukkige en ondeugende (“dat kwaadaardig mormel” zoals zijn vader hem altijd noemde in deze periode als Anthony voor de zoveelste keer zijn tabak had gevonden) kleuter. Maar op ergens in zijn 5de levensjaar stortte zijn leven zoals hij het kende in elkaar.
Hij kwam thuis van het eerste leerjaar, ze hadden op school juist hun kerstgeschenkjes uitgedeeld gekregen en hij wou direct met zijn nieuwe actiepop gaan spelen. Daar kwam echter niks van in huis. Zijn moeder en vader zaten aan tafel en toen hij thuis kwam riepen ze hem bij hen. Anthony was doodsbang want ze klonken raar. De vorige keer dat ze zo raar hadden geklonken hadden ze hem verteld dat hun kat was weggelopen. Anthony zat al met een half pruillipje aan tafel toen zijn vader hem het nieuws vertelde. “Anthony”,zei hij, “Je gaat een broertje of een zusje krijgen”. Anthony begon onbedaarlijk te wenen en liep weg. Veerle, die al flashbacks kreeg aan de talloze slapeloze nachten vol geschreeuw, staarde verbaasd haar zoon na. Meneer Meersman, die er hoogstwaarschijnlijk nog minder van snapte dan zijn echtgenote, bleef verbouwereerd zitten. Dit gedurende enkele minuten. (Bij Meneer Meersman loopt het soms nogal traag als hij moet wennen aan nieuwe situaties.) Toen hij genoeg aan de situatie was aangepast, en hij ongeveer doorhad wat er gebeurt was ging Meneer Meersman zijn blijkbaar diep ongelukkige zoon zoeken. Hij vond Anthony in de gang, onder de jassen, zijn favoriete verstopplaats. Nu was Meneer Meersman geen meester in sociale contacten leggen met leeftijdsgenoten maar met kinderen kon hij wel goed om.